با مراجعه به سایت حساب‌های ملی سالانه، می‌توان به راحتی تضعیف تولید را در کنار تقویت دلالی (عمده فروشی و خرده فروشی) دید. واقعیتی که پذیرفتن آن هر چند در آمارهای بالای رشد اقتصادی پنهان می‌شود، نتیجه‌اش بی ارزش شدن آمارهای رشد اقتصادی است.
 

به گزارش «تابناک»، بنا بر آمارهای اعلام شده از سوی مرکز آمار، نرخ رشد اقتصادی ایران در سال 89 با نفت معادل 6.5 درصد و بدون نفت 7.3 درصد اعلام شده است.

با دقیق شدن بسیار کوتاه در سایت حساب‌های ملی که آدرس آن در پایان این یادداشت خواهد آمد، نرخ رشد کشاورزی و صنعت کاهش داشته و این در حالی است که فعالیت‌های عمده فروشی و خرده فروشی از نرخ رشد منفی چهار دهم درصد به نرخ رشد مثبت 2 درصد رسیده و توانسته است حجم 13 درصدی کیک تولید ناخالص ملی ایران را از آن خود کند.

بنا بر این گزارش، نرخ رشد بخش کشاورزی در سال 88، 12 درصد بوده که این نرخ در سال 89 به نزدیک شش و نیم درصد تقلیل پیدا کرده است (بنا بر قیمت پایه). همچنین نرخ رشد بخش صنعت در سال 88، 6 درصد بوده که در سال 89 این نرخ به نزدیک چهار و نیم درصد تقلیل پیدا کرده است.

با وجود کاهش نرخ رشد بخش کشاورزی و صنعت، نرخ رشد عمده فروشی و خرده فروشی از منفی چهار دهم درصد به مثبت 2 درصد در سال 89 افزایش پیدا کرده است.

اینها در حالی است که با توجه به اینکه تولید متکی بر بهره‌وری صورت نمی‌گیرد، به باور بسیاری از کارشناسان اقتصادی، این تولید کنونی نیز عامل افتخار نیست، چرا که عامل ایجاد مشکلات ساختاری در اقتصاد ایران و به دنبال آن، تورم ساختاری و کسری بودجه ساختاری دولت شده است؛ به این معنا که به باور کارشناسان اقتصادی، رشد بدون بهره‌وری خودش خودش را از طریق ایجاد مشکلات ساختاری به علت ناکارآمدی، وابستگی و تورم ساختاری نابود خواهد کرد.

مسئولان اقتصادی و مردم باید بدانند که آمار، ارقام و کمیت‌ها نمی‌تواند عامل افتخار باشد؛ البته راه دستیابی به این نرخ رشد‌ها بسیار مهم است. اگر در راه رشد، بهره‌وری و سرمایه‌های انسانی و اجتماعی فدا شود، به رشد توخالی دست پیدا کرده‌ایم؛ رشدی که عامل رونق واقعی کشورهای توسعه یافته و رونق دروغین و خیالی کشور ما می‌شود.